Το χριστουγεννιάτικο καραβάκι είναι μια παράδοση που δυστυχώς σβήνει σιγά - σιγά μια και τη θέση του παίρνει το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Ανήκει σε παλιότερες εποχές που είτε από ανάγκη είτε γιατί δεν υπήρχε πρακτικά η δυνατότητα τα παιδιά να έχουν τα βιομηχανικά παραγόμενα παιχνίδια, αναγκάζονταν πολλές φορές τα ίδια να κατασκευάσουν τα παιχνίδια με το οποία έπαιζαν.
Βέβαια υπήρχε και η αναφορά στη μεγάλη ναυτική οικογένεια της Ελλάδας που ταξίδευε τότε σε όλες τις θάλασσες του κόσμου.
Με το καραβάκι άλλωστε συνήθιζαν τότε τα παιδιά να πηγαίνουν την παραμονή των Χριστουγέννων από σπίτι σε σπίτι, ντυμένα με χριστουγεννιατικες στολες, και να ψέλνουν τα κάλαντα.
Το χριστόξυλο είναι μια παράδοση που την είχαν κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Τότε, που ακόμα στα σπίτια η βασική πηγή θέρμανσης ήταν το τζάκι, και όχι όπως σήμερα που το τζάκι το έχουμε για ομορφιά..., τις παραμονές των Χριστουγέννων ο νοικοκύρης του σπιτιού έψαχνε στα χωράφια του και έβρισκε ένα γερό και χοντρό ξύλο από πεύκο ή ελιά, και το πήγαινε στο σπίτι.
Το ξύλο αυτό θα σιγόκαιγε όλη το δωδεκάμερο, την περίοδο δηλ. από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Θεοφάνια. Τη μέρα που θα έφερνε ο νοικοκύρης το χριστόξυλο στο σπίτι η νοικοκυρά του σπιτιού είχε φροντίσει να κάνει γενική καθαριότητα και να έχει επίσης καθαρίσει με ιδιαίτερη επιμέλεια το τζάκι.
Ο σκοπός ήταν να μη μείνει καθόλου από την παλιά στάχτη στο τζάκι. Τέλος καθάριζαν και την καμινάδα έτσι ώστε να μην έχει "πατήματα" τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι καλικάντζαροι και έτσι να καταφέρουν να εισβάλουν στο σπίτι, από την καμινάδα.
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων ο νοικοκύρης ανάβει την καινούργια φωτιά και ακουμπά πάνω της το χριστόξυλο. Η παράδοση θέλει, με τη φωτιά από το χριστόξυλο να ζεσταίνεται ο νεογέννητος Χριστός στην παγωμένη φάτνη. Μια από τις έγνοιες που είχαν, ήταν να κρατήσει το χριστόξυλο όλο το δωδεκάμερο, μέχρι δηλ. τα Θεοφάνια.
