Έθιμα και παραδόσεις των Χριστουγέννων

Τα Ελληνικά χριστουγεννιάτικα έθιμα έχουν τις ρίζες τους από πολύ παλιά, παρ' όλα αυτά κάθε χρόνο αναβιώνουν σε πολλές περιοχές τις χώρας μας. Πλήθος κόσμου τα βιώνει και νιώθει τις μοναδικές χριστουγεννιάτικες στιγμές. Είναι τα ήθη και τα έθιμα με τα οποία χρόνια τώρα οι Έλληνες υποδέχονται τη γέννηση του Χριστού.

Το χριστουγεννιάτικο καραβάκι είναι μια παράδοση που δυστυχώς σβήνει σιγά - σιγά μια και τη θέση του παίρνει το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Ανήκει σε παλιότερες εποχές που είτε από ανάγκη είτε γιατί δεν υπήρχε πρακτικά η δυνατότητα τα παιδιά να έχουν τα βιομηχανικά παραγόμενα παιχνίδια, αναγκάζονταν πολλές φορές τα ίδια να κατασκευάσουν τα παιχνίδια με το οποία έπαιζαν.
Βέβαια υπήρχε και η αναφορά στη μεγάλη ναυτική οικογένεια της Ελλάδας που ταξίδευε τότε σε όλες τις θάλασσες του κόσμου.
Με το καραβάκι άλλωστε συνήθιζαν τότε τα παιδιά να πηγαίνουν την παραμονή των Χριστουγέννων από σπίτι σε σπίτι, ντυμένα με χριστουγεννιατικες στολες, και να ψέλνουν τα κάλαντα.

Το χριστόξυλο είναι μια παράδοση που την είχαν κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Τότε, που ακόμα στα σπίτια η βασική πηγή θέρμανσης ήταν το τζάκι, και όχι όπως σήμερα που το τζάκι το έχουμε για ομορφιά..., τις παραμονές των Χριστουγέννων ο νοικοκύρης του σπιτιού έψαχνε στα χωράφια του και έβρισκε ένα γερό και χοντρό ξύλο από πεύκο ή ελιά, και το πήγαινε στο σπίτι.
Το ξύλο αυτό θα σιγόκαιγε όλη το δωδεκάμερο, την περίοδο δηλ. από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Θεοφάνια. Τη μέρα που θα έφερνε ο νοικοκύρης το χριστόξυλο στο σπίτι η νοικοκυρά του σπιτιού είχε φροντίσει να κάνει γενική καθαριότητα και να έχει επίσης καθαρίσει με ιδιαίτερη επιμέλεια το τζάκι.
Ο σκοπός ήταν να μη μείνει καθόλου από την παλιά στάχτη στο τζάκι. Τέλος καθάριζαν και την καμινάδα έτσι ώστε να μην έχει "πατήματα" τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι καλικάντζαροι και έτσι να καταφέρουν να εισβάλουν στο σπίτι, από την καμινάδα.
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων ο νοικοκύρης ανάβει την καινούργια φωτιά και ακουμπά πάνω της το χριστόξυλο. Η παράδοση θέλει, με τη φωτιά από το χριστόξυλο να ζεσταίνεται ο νεογέννητος Χριστός στην παγωμένη φάτνη. Μια από τις έγνοιες που είχαν, ήταν να κρατήσει το χριστόξυλο όλο το δωδεκάμερο, μέχρι δηλ. τα Θεοφάνια.

Στη γραφική πόλη της Καστοριάς

Βρισκόμαστε στην Καστοριά, στη νότια λεκάνη της λίμνης, στην περιοχή Ντολτσό που είναι το κομμάτι της παλιάς πόλης της χριστιανικής Καστοριάς επί τουρκοκρατίας.

Η πρόσβαση στην πόλη της Καστοριάς είναι πολύ εύκολη, υπάρχουν πτήσεις από την Αθήνα για όσους δεν θέλουν να ταξιδέψουν με αυτοκίνητο.
Η πρόσβαση από τη Θεσσαλονίκη μέσω της Εγνατίας είναι επίσης πολύ εύκολη, το ίδιο και από τα Ιωάννινα, πάλι χρησιμοποιώντας την Εγνατία.
Η Καστοριά προσφέρει στον επισκέπτη μια μεγάλη ποικιλία καταλυμάτων, από παραδοσιακούς ξενώνες στην παλιά πόλη, μέχρι μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία. Εκτός όμως από την ίδια την πόλη, πολλές προτάσεις βρίσκονται και στη γύρω περιοχή.

Σε κάθε περίπτωση η Καστοριά είναι ένας προορισμός που θα γοητεύσει τον επισκέπτη, όχι μόνο τον επισκέπτη που θα έρθει για πρώτη φορά, αλλά και τον επισκέπτη που θα επιστρέψει, μιας και οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν στην πρώτη τους επίσκεψη να δουν και να απολαύσουν όλες τις ομορφιές της πόλης.
Καλύπτει σίγουρα πάρα πολλά γούστα και ειδικά τους ανθρώπους που τους ενδιαφέρει το αυθεντικό, το παραδοσιακό και ότι είναι κοντά στη φύση μια και στην Καστοριά η φύση και ο πολιτισμός "παντρεύονται" με ένα μοναδικό τρόπο.

Βρισκόμαστε την κεντρική πλατεία του Ντολτσό, που εμείς οι ντόπιοι τη λέμε πλατεία Ντολτσό, όμως επίσημα ονομάζεται "πλατεία Αδελφών Εμμανουήλ".

Μέχρι την τουρκοκρατία η περιοχή αυτή δεν ήταν κατοικημένη, όμως το 1385 που κατέλαβαν την πόλη της Καστοριάς οι Τούρκοι ο πληθυσμός που ήταν περιορισμένος μέσα στα τείχη της πόλης, αναγκάστηκε να φύγει και ο μισός περίπου πληθυσμός ήρθε εδώ στη νότια πλευρά στην περιοχή Ντολτσό και ο άλλος μισός πήγε στη βόρεια πλευρά στην περιοχή Απόζαρι.
Η περιοχή Ντολτσό ονομάστηκε έτσι από το Ιταλικό "ντόλτσε" που σημαίνει γλυκός, λόγο του ότι αυτή η περιοχή βρίσκεται νότια, χαμηλά δίπλα στη λίμνη της Καστοριάς και ο χειμώνας εδώ είναι πιο γλυκός, σε σχέση με άλλες περιοχές της Καστοριάς, αντίθετα η βόρεια πλευρά, το Απόζαρι, ονομάστηκε έτσι γιατί οι κάτοικοί του, πήγαν εκεί "από ζόρι" αναγκάστηκαν με άλλα λόγια να μετοικίσουν εκεί.

Γι' αυτό λοιπόν λόγω του ότι από  την τουρκοκρατία και μετά ο κόσμος έμεινε εδώ, στις δύο αυτές περιοχές της πόλης της Καστοριάς, βρίσκονται συγκεντρωμένα τα πιο πολλά αρχοντικά.

πηγή: KastoriaHotel.gr

Τολμάτε να βάλετε ισόβια στους κλέφτες του ΙΚΑ;

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η πολιτική ηγεσία μας υπόσχεται διαφάνεια πλήρη και παντού για να καταπολεμηθεί η διαφθορά.
Τα ΜΜΕ που δεν είναι καθεστωτικά ασκούν δριμύτατη κριτική υποστηρίζοντας ότι "είναι κούφια λόγια" ΚΑΙ "υποσχέσεις που πάντα δίδονται και ποτέ δεν τηρούνται".
Μεταξύ αυτών και εμείς που εδώ και χρόνια υποστηρίζουμε ότι η ηγεσία θα μπορούσε αν πράγματι πίστευε σε διαφάνεια και αξιοκρατία να έχει εισάγει στη δημόσια διοίκηση το... κομπιούτερ.

Αν η υπάλληλος αυτή δει το πρόσωπό της στην τηλεόραση και σε ένα μήνα έχει λήξει η δίκη της με καταδίκη σε ΙΣΟΒΙΑ τότε θα δείτε ποντίκια να πηδούν από τα παράθυραΝα μπαίνει δηλαδή στο κομπιούτερ κάθε δεδομένο για κάθε πολίτη, για κάθε υπάλληλο, για κάθε πράξη και εκεί να αποθηκεύεται και να χρησιμοποιείται.

Αντί των κομπιούτερ έχουν... φακέλους. Θυμούνται όλοι τους χιλιάδες φακέλους με τους οποίους γέμισαν κτήρια στις πολεοδομίες και στα νοσοκομεία και τις δηλώσεις ότι είναι πολλοί οι φάκελοι και δεν μπορούν να ελεγχούν γιατί χρειάζονται χιλιάδες υπάλληλοι.
Το σκάνδαλο του ΙΚΑ επιβεβαιώνει την θέση μας.
Η ομάδα δεν είναι η μόνη και δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Συμβαίνει χρόνια σε κάθε κλάδο της δημόσιας διοίκησης. Όχι με όλους αλλά με κάμποσους. Εδώ και δεκαετίες δημόσιοι υπάλληλοι αυτής της κατηγορίας παρουσιάζουν περιουσία εντελώς δυσανάλογη με τις αποδοχές τους. Αλλά έχουμε το "κόλπο" της κληρονομιάς, των δήθεν δανείων, των δήθεν πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων από συγγενείς κλπ.
Μόλις μπήκε το κομπιούτερ έυκολα βρέθηκε ότι ένας άνδρας είχε εισπράξει ποσά για... 5 τοκετούς σε 3 χρόνια!

Στο σπίτι μιας υπαλλήλου βρέθηκε σε κουτιά από πάμπερς περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ. Σε μετρητά. Βρέθηκε εξοχικό με πισίνα. Βρέθηκαν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού που χρειάζονταν για να κινηθούν μια ημέρα σε μέτρια απόσταση τον μισθό όλου του μήνα.
Η υπάλληλος αυτή θα λέει στην απολογία της: "μα εγώ μόνο είμαι; Και αυτά που πήρα εγώ γιατί είχα πρόβλημα υγείας είναι λίγα μπροστά σε όσα έχουν πάρει άλλοι. Εγώ έριξα το κράτος και το ΙΚΑ έξω;"

Αν η υπάλληλος αυτή δει το πρόσωπό της στην τηλεόραση και σε ένα μήνα έχει λήξει η δίκη της με καταδίκη σε ΙΣΟΒΙΑ τότε θα δείτε ποντίκια να πηδούν από τα παράθυρα.
Αν μπουν κομπιούτερ και αν υπάρξουν κίνητρα σε έντιμους υπαλλήλους να αποκαλύψουν διεφθαρμένους θα μπει τάξη πολύ γρήγορα στα ταμεία.

Αλλά προσοχή... Δεν υποστηρίζουμε ότι πρέπει να εξαντληθεί η τιμωρία για παραδειγματισμό στην υπάλληλο. Αντίθετα μάλιστα. Συνιστούμε στους δικηγόρους της και στην ίδια να ζητήσει να φάει την μεγαλύτερη δυνατή ποινή δηλαδή τα ισόβια αλλά η δίκη της να γίνει ακριβώς μετά τις δίκες και καταδίκες ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ που έχουν ρημάξει το κράτος και έχουν κάνει περιουσία με την οποία ζουν σαν μαχαραγιάδες. Όλοι τους ξέρουν και τους βλέπουν. Το να τιμωρηθεί παραδειγματικά η υπάλληλος για να μας πουν ότι άλλαξε πια η ρότα της χώρας όχι μόνο δεν μας πείθει για αλλαγή, αλλά αντίθετα μας υποψιάζει ότι θα ψάξουν το ευκολότερο αποδιοπομπαίο τράγο. Ναι την έκανε την κομπίνα. Ναι ισόβια. Αλλά μετά από σας κύριοι από την πολιτική κάστα. Θα το κάνουν; Δεν το πιστεύουμε. Η εφοριακός που βρέθηκε με εκατομμυρια ευρώ στο λογαριασμό της μπήκε φυλακή με κάθειρξη 20 ετών, της είπαν να κρατήσει το στόμα της κλειστό και σε έξι μήνες βγήκε με "πρόβλημα" υγείας και απολαμβάνει το εξοχικό της στη Χαλκιδική. Όλο φτιαγμένο από τα κλεμμένα που ποτέ δεν επέστρεψε...

Καταστατικές αρχές μίας αναγέννησης - σκέψεις και προτάσεις

Κοινή διαπίστωση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού (εκτός φυσικά, των άμεσα εμπλεκομένων στη διακυβέρνηση της χώρας) είναι ότι η φύση της κρίσης δεν είναι όχι μόνον αμιγώς, αλλά ούτε καν πρωτίστως οικονομική. 

Η Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο πολιτικό και πολιτισμικό, διότι παρήγαγε ένα υπόδειγμα κοινωνικής συμβίωσης και ατομικής διάπλασης μη βιώσιμο, πλήρως ασύμβατο με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις όχι μόνον της απατηλής εποχής μας αλλά και με τις διαχρονικές και ριζικές ανάγκες του ανθρώπου και της Γης. Η οικονομική κατάρρευση είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της ανθρωπολογικής φθοράς του Έλληνα, ισοδυναμεί κατ' αναλογίαν με την έκπτωση λειτουργιών των ζωτικών οργάνων σε ένα σώμα με βαρύτατα και πολλαπλά νοσήματα. Προβάλλει επομένως ως απαραίτητη –και συχνά αναγνωρίζεται ρητώς ως τέτοια- μία επανάσταση παιδείας, με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου. Ενός ριζικού επαναπροσδιορισμού της σχέσης του Έλληνα με τον εαυτό του και τον κόσμο του.

Ο κίνδυνος να μετουσιωθεί αυτή η διαπίστωση σε στείρα ηθικολογία όταν εκφράζεται στο δημόσιο χώρο είναι ιδιαίτερα μεγάλος, αν η "παιδεία" δεν συγκεκριμενοποιείται σε επιθυμητά χαρακτηριστικά, δεν αναφέρεται σε καθορισμένους αντικειμενικούς σκοπούς (ή πιθανώς, την έλλειψή τους) και αν δεν προβάλλεται μία αξιόπιστη μεθοδολογία για την επίτευξή τους. Οι Έλληνες γνώριζαν την αβελτηρία και δυσφορούσαν για την ποιότητα του πολιτικού τους συστήματος εδώ και δεκαετίες. Στάθηκαν όμως ανίκανοι όχι μόνο να το ανατρέψουν αλλά και να προτείνουν μία βιώσιμη εναλλακτική του. Η πρόταση αυτή είναι πολιτική, διότι αναφέρεται σε ένα κοινωνικό όραμα σε διασύνδεση με τους μηχανισμούς παραγωγής του. Η ατομική στάση, η διαμόρφωση ενός κώδικα αξιών και ο ειλικρινής ενστερνισμός του, κυρίως όμως η εκούσια διαμόρφωση του πράττειν ενός εκάστου είναι ζήτημα ηθικό και επομένως βαθιά προσωπικό, ως εκ τούτου εκφεύγει της πρότασης. Ή ορθότερα της ρητής πρότασης, δεδομένου ότι εντάσσεται στο χώρο του προσωπικού προτύπου, ως σιωπηρής πρότασης ζωής.

Το χαρακτηριστικό εκείνο που απουσίασε κατά τα προηγούμενα χρόνια σε καθοριστικό βαθμό και κρύβεται πίσω από πολλά επιμέρους αίτια της ελληνικής χρεωκοπίας είναι η έλλειψη ελευθερίας. Πολλοί εκ πρώτης όψεως θα διαφωνούσαν, επικαλούμενοι φαινόμενα αυθαιρεσίας σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής του συνόλου των Ελλήνων, των "μη επιφανών" πολιτών μη εξαιρουμένων. Μετά από προσεκτικότερη παρατήρηση όμως, ένας τέτοιος ισχυρισμός καταρρίπτεται. Οι Έλληνες γνώριζαν την αβελτηρία και δυσφορούσαν για την ποιότητα του πολιτικού τους συστήματος εδώ και δεκαετίες. Στάθηκαν όμως ανίκανοι όχι μόνο να το ανατρέψουν αλλά και να προτείνουν μία βιώσιμη εναλλακτική του. Σε ακόμη παλαιότερες περιόδους και ως ένα βαθμό μέχρι και τις τελευταίες εκλογές, αναζητούσαν ηγέτες (ή την ανάμνησή τους, μέσα από τους γνωστούς γόνους) για να αναλάβουν εκείνοι το βάρος της διόρθωσης της πορείας. Γνωρίζουν την αδικία, την εκμετάλλευση, την ανισότητα, την παρατηρούσαν σε καθημερινό επίπεδο στους χώρους εργασίας, στις συναλλαγές με το Δημόσιο, στην προσωπική τους ζωή αλλά, όταν δεν συμμετείχαν, αδρανούσαν. Ο φόβος κρύβεται πίσω από τη σιωπή. Και ο φόβος δεν αρμόζει σε ελεύθερους ανθρώπους.
Δεύτερο γνώρισμα του αδιεξόδου υπήρξε η έλλειψη πνευματικών εφοδίων για την υπέρβαση του αδιεξόδου και τη διαμόρφωση καινοτόμων λύσεων, ακόμη και για μία ορθή διάγνωση της φύσης του ελληνικού προβλήματος. Η πνευματική νωθρότητα στην οποία οι Έλληνες εθίζονται από το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά σε μεγάλο βαθμό και από τη βαθιά ριζωμένη παράδοση του κοινωνικού τους περιβάλλοντος είναι αναμφίβολα βασικός παράγων. Ο σχηματικός τρόπος πρόσληψης της πραγματικότητας και η μιμητική αναπαραγωγή προτύπων, από την "παπαγαλία" του σχολείου μέχρι την αυτούσια μεταφορά ξένων δομών, λεξιλογίου και συντακτικού είχαν ως επίπτωση τη δημιουργία μίας κοινωνίας που συσπειρώνεται γύρω από απαντήσεις παρά γύρω από ερωτήσεις ή ακόμη και υποθέσεις. Με όλη την νωχέλεια που μία τέτοια εξέλιξη συνεπάγεται. Η ρηχότητα της πνευματικής υπόστασης του Έλληνα, σε συνδυασμό με την προαναφερθείσα συμμετοχή ή ανοχή στην αυθαιρεσία γέννησαν το παραλυτικό αίσθημα ενοχής, που προτιμούσε να μην „τα σκαλίζει πολύ", προεξοφλώντας καβαφοπρεπώς εκ των προτέρων ότι το φως θα είναι μία νέα τυρρανία και όχι χριστοπρεπώς ότι η αλήθεια θα ελευθερώσει. Μία πρόταση υπερβασης δεν μπορεί επομένως να παραγνωρίζει το εν στενή εννοία εκπαιδευτικό ζήτημα, και μάλιστα στην πολύπλοκη διασύνδεσή του με διαφόρους κυριαρχικούς μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (ΜΜΕ, ιδίως η τηλεόραση), οι οποίοι επέτειναν τη σύγχυση και εξέθρεψαν τις προηγούμενες υπεραπλουστευτικές και εντυπωσιοθηρικές τάσεις του Έλληνα, παρέχοντας την κατάλληλη στιγμή και το καταναλωτικό ναρκωτικό.

Εφόσον οι διαπιστώσεις αυτές ευσταθούν, προκύπτει ότι αντικειμενικός σκοπός μίας δίκαιης πολιτείας είναι η διαμόρφωση ενός κλίματος ελευθερίας, εντός του οποίου οι Έλληνες θα έχουν την ευκαιρία να αξιοποιήσουν τα χαρίσματά τους και να εξαντλήσουν διανοητικές και ψυχικές τους δυνατότητες. Και μάλιστα την ίση ευκαιρία, ανεξάρτητα από την ταπεινότητα της καταγωγής τους. Σκοπός δηλαδή είναι η δόμηση της εθνικής αυτοπεποίθησης ότι ο „δήμος" των Ελλήνων μπορεί να διαχειριστεί ο ίδιος άμεσα την συλλογική του πορεία, χωρίς να εξαρτάται από την καλή θέληση απροσώπων αντιπροσώπων.

Καταστατικός σκοπός της ελληνικής Πολιτείας, δεν μπορεί επομένως να είναι ούτε η οικονομική ευημερία, ούτε η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε η απονομή και εξασφάλιση προσωπικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, ούτε η εμπέδωση της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας, παρότι οι επιμέρους θεσμοί της έχουν ακριβώς αυτούς του σκοπούς. Σκοπός της ελληνικής Πολιτείας είναι η ελληνική κοινωνία κάθ' αυτή, είναι η πρόσδοση βιοτικού νοήματος στη συλλογικότητα, χωρίς το άτομο να χάνεται σε μία κολλεκτιβιστική χοάνη. Είναι η κοινωνία ελευθέρων Προσώπων, που βρίσκουν στην συμβίωσή τους μεγαλύτερο νόημα από την απλή χρησιμότητα των κρατικών θεσμών για τα ατομικά τους συμφέροντα. Μία τέτοια Πολιτεία, έχοντας αποκτήσει ιδεολογικό και ανθρωπολογικό βάθος είναι ανθεκτική σε πάσης φύσεως κλυδωνισμούς, γενναία και κείμενη επομένως εκτός εκβιασμών, ικανή να εξασφαλίσει όλους τους στόχους ενός Κράτους Δικαίου για τα παιδιά της.

Για να μη μεταπέσει σε μία ανέξοδη ρητορεία, η ανάδειξη του τελικού σκοπού του Κράτους και των μερικών σκοπών των κρατικών θεσμών απαιτείται η χάραξη μίας μεθοδολογίας για την υλοποίησή τους. Προφανής απάντηση είναι η σύνταξη ενός καταστατικού χάρτη της Ελληνικής Δημοκρατίας που θα απαντά ακριβώς σε αυτές τις ανάγκες και που κατ' αποτέλεσμα, όχι στη θεωρία θα επαληθεύεται από την πραγματικότητα. Τα χαρακτηριστικά του δεν μπορεί παρά να είναι η άμεση και αδιαμεσολάβητη δημοκρατία, η εθνική ανεξαρτησία από εξωτερικές επεμβάσεις και εσωτερικές αθέμιτες επιρροές, η προάσπιση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, η λήψη πρόνοιας για τις επόμενες γενεές μέσα από την οικολογική, πολιτιστική και οικονομική βιωσιμότητα. Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να είναι έργο μόνο μίας αναθεωρητικής Βουλής, η οποία θα αποτελείται από αντιπροσώπους που θα τείνουν σε αυτές τις αρχές στην πράξη.

Η εμπειρία είναι πικρή, διότι οι μέχρι τώρα αντιπρόσωποι προέρχονται από συλλογικότητες που στην εσωτερική τους λειτουργία διαπνέονταν από αρχές αντίθετες από αυτές που ευαγγελίζονταν. Δεν μπορεί να αναμένει κανείς σοβαρά ότι κομματικές δομές προσωποπαγείς και γραφειοκρατικές, άδικες και αδιαφανείς, κλειστές και ωμά ιεραρχικές μπορούν να παράγουν μία διαφορετική κοινωνία. Όπως δεν μπορεί το σάπιο δένδρο να βγάλει καλό καρπό, δεν μπορεί το κόμμα που λειτουργεί με τυρρανικό και ωμό τρόπο στο εσωτερικό του να παράγει κοινωνίες με διαφορετικό χαρακτήρα. Γι' αυτό και η συνταγματική αναθεώρηση θα πρέπει να αποφύγει μία συνταγματική πρόνοια "εσωκομματικής δημοκρατίας".

Αφενός γιατί η δημοκρατία (άρα και οι θεσμοί της ή οι λειτουργίες της) είναι πάντοτε αντικείμενο διαπραγμάτευσης και όχι προϊόν αυθεντίας και οριστικής κατάφασης, αφετέρου γιατί η αυτοπροαίρετη δημοκρατική ή μη λειτουργία των κομμάτων μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την αξιολόγηση της πολιτικής τους πρότασης.

Να απολογηθούν οι λιβελλογράφοι!

Αποκαλύπτεται από δημόσια ή ημιδημόσια χείλη η ύπαρξη σημαντικότατου πλούτου στο ελληνικό υπέδαφος.

 

Σχεδόν ταυτόχρονα με την υπογραφή του νέου Μνημονίου, ανακοινώθηκε η έναρξη εργασιών άντλησης ενεργειακών αποθεμάτων στην περιοχή του Ιονίου, ενώ προετοιμάζεται το έδαφος για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της Κρήτης. Σταδιακά αποκαλύπτεται από δημόσια ή ημιδημόσια χείλη η ύπαρξη σημαντικότατου πλούτου στο ελληνικό υπέδαφος, η οποία μέχρι σήμερα όχι μόνο αμφισβητείτο, αλλά και κάθε άποψη περί του αντιθέτου αντιμετώπιζε τη λοιδορία της "συνωμοσιολογίας" από τα καθεστωτικά κόμματα και ΜΜΕ.

Επιπλέον, είναι σημαντική η διαπίστωση ότι δεν πρόκειται μόνο για κοιτάσματα στην περιοχή του Αιγαίου, τα οποία βρίσκονταν στο επίκεντρο της ελληνοτουρκικής διαμάχης και του ψυχρού πολέμου που επί τρεις δεκαετίες μαίνεται στο ελληνικό αρχιπέλαγος. Κοιτάσματα για τα οποία υπήρχε επομένως η αιτιολογία ή πρόφαση ότι ήταν μη εκμεταλλεύσιμα λόγω της απειλής του τουρκικού casus belli. Πρόκειται για κοιτάσματα σε μη αμφισβητούμενα εδάφη ή νερά, όπως αυτά της Δυτικής Ελλάδας. Είναι εύλογη επομένως η απορία γιατί συγκροτήματα Τύπου, πολιτικοί αρχηγοί, ινστιτούτα διεθνοπολιτικών σχέσεων χρησιμοποιούσαν τόσο αήθη γλώσσα για να κατασιγάσουν τα ερωτήματα. Σταδιακά αποκαλύπτεται από δημόσια ή ημιδημόσια χείλη η ύπαρξη σημαντικότατου πλούτου στο ελληνικό υπέδαφος, η οποία μέχρι σήμερα όχι μόνο αμφισβητείτο, αλλά και κάθε άποψη περί του αντιθέτου αντιμετώπιζε τη λοιδορία της "συνωμοσιολογίας" από τα καθεστωτικά κόμματα και ΜΜΕ

 Οι παραδοξότητες της ελληνικής περίπτωσης έλαβαν νέες διαστάσεις στη μνημονιακή περίοδο. Σοβαρότατες κατηγορίες από υπεύθυνα πρόσωπα, όπως βουλευτές, πρόεδροι του ΔΝΤ, υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ έχουν διατυπωθεί με στόχο πρόσωπα που διαδραμάτισαν καίριο ρόλο στην εξέλιξη των ελληνικών υποθέσεων. Έχει πια αποδειχθεί, ελλείψει έστω και τυπικής διάψευσης, ότι ο Γ. Παπανδρέου συνομιλούσε με το ΔΝΤ μήνες πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, επομένως «το πιστόλι στο τραπέζι» είχε βγει πολύ νωρίτερα από ό,τι ανακοινώθηκε, ήταν μάλιστα παρόν στις περιβόητες 100 πρώτες μέρες όταν η κρατική μηχανή είχε μείνει κενή στελεχών λόγω των καινοτομιών του opengov. Η Goldman Sachs είχε ήδη από το καλοκαίρι του 2009 συστήσει στους πελάτες της να επενδύσουν στα ελληνικά CDS. Στα ίδια ασφάλιστρα κινδύνου έχει κατηγορηθεί από τον Π. Καμμένο ότι επένδυσε και ο αδερφός του πρωθυπουργού. Την ίδια περίοδο (Οκτώβρης 2009) ο ύποπτος χειρισμός εντός της Τράπεζας της Ελλάδος με το διαβόητο Τ+10, επέτρεψε να πολλαπλασιαστεί η ζημιά από τη σπέκουλα των κερδοσκόπων. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ κατηγορείται από άλλο μέλος τη δίοικησή της ότι κατ΄εντολή του πρωθυπουργού μεγένθυνε το έλλειμμα του προϋπολογισμού τεχνητά, με αποτέλεσμα η χώρα να περιέλθει σε καθεστώς ουσιαστικής χρεοκοπίας. Ότι μάλιστα βρισκόταν σε κρυφή διαβούλευση με τον αντιπρόσωπο του ΔΝΤ, χωρίς να υφίσταται υπηρεσιακή ανάγκη ή αρμοδιότητα.

Δεν είναι αποστολή του παρόντος άρθρου να εξετάσει αν αυτές οι καταγγελίες ισχύουν, ούτε να προκαταλάβει την δικαστική έρευνα (αν ποτέ αυτή ξεκινήσει). Συνθέτουν όμως ένα πλέγμα, όπου οι τυχόν επαληθεύσεις μέρους ή του συνόλου των καταγγελιών εξηγούν με πολύ οδυνηρό τρόπο (και, ελπίζουμε, υπερβολικό και ανακριβή) το γιατί η μόνη προεκλογική εξαγγελία που τηρήθηκε από τον Γ. Παπανδρέου ήταν η ματαίωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και γιατί τα κοιτάσματα "ανακαλύφθηκαν" σήμερα, που οι δανειστές έχουν βάλει χέρι στην "αξιοποίησή" τους. Δεν είναι δυνατόν ωστόσο να αντιπαρέλθουμε αυτές τις σκέψεις που εκφράζει, στο κάτω-κάτω και μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, χωρίς να απαντηθούν πειστικά. Ούτε είναι δυνατόν να συνεχίζουν να έχουν δημόσιο λόγο οι λιβελλογράφοι που κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι είναι ανήμπορος όμηρος των ξένων επεμβάσεων, χωρίς να απολογηθούν για την πολιτική τους αφέλεια κα βαρύτατη επαγγελματική αμέλεια (στην καλύτερη των περιπτώσεων).

Δηλητήριο ποτίζει τη χώρα...

Tα σχέδια δολοφονίας του Κ. Καραμανλή και η εμπλοκή Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου στην ΕΛΣΤΑΤ κυριαρχούν...

Την τελευταία εβδομάδα, δύο έρευνες με κεντρικά πρόσωπα πρώην πρωθυπουργούς μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Τα, υποτίθεται, αποσυνδεδεμένα ζητήματα του φερομένου ως σχεδίου δολοφονίας του Κ. Καραμανλή και η προσωπική εμπλοκή του Γ. Παπανδρέου και του Γ. Παπακωνσταντίνου στους χειρισμούς που οδήγησαν την χώρα υπό ξένη επιτροπεία βρίσκουν σημείο επαφής το κορυφαίο αξίωμά τους – αλλά μόνον αυτό; Τον δημόσιο βίο δηλητηριάζει μία τρομακτική σκιά, η ύπαρξη της οποίας ψιθυρίζεται εμφόβως αλλά δεν ομολογείται με παρρησία. Καραδοκεί ο φόβος της φυσικής εξόντωσης, του επαγγελματικού παραγκωνισμού και της δολοφονίας χαρακτήρων, μέσα από τις δημόσιες εκφράσεις του συστήματος στα ΜΜΕ.

Είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς αν πράγματι υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του Κ. Καραμανλή το οποίο απετράπη με κινηματογραφική επέμβαση στη στροφή για τον Άγιο Εφραίμ της Νέας Μάκρης, αν επρόκειτο για επιχείρηση εκφοβισμού του από τη Μοσάντ ή τη CIA, ή αν πρόκειται για εφεύρεση της FSB για επικοινωνιακούς σκοπούς. Ακόμη όμως κι αν ισχύει το τελευταίο, ο αντίκτυπος θα ήταν μηδαμινός, αν η ελληνική κοινωνία δεν είχε αντιληφθεί "από τα συμφραζόμενα" ότι ένας μυστικός πόλεμος μαινόταν πάνω από την Ελλάδα, του οποίου η έκταση εκδηλώνεται σήμερα, με κόστος όχι των κροίσων και οικογενειοκρατών πολιτικών αλλά του ελληνικού λαού. Από την συνέντευξη Τύπου των τριών υπουργών που υποννοούσε ως κέντρο των υποκλοπών σε βάρος του πρωθυπουργού ξένη πρεσβεία, μέχρι τις ύποπτες, πρωτόγνωρες πυρκαγιές του 2007, ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές, από την εξίσου αδιευκρίνιστη απόπειρα αυτοκτονίας κρατικού στελέχους συνδεομένου στενά με τον πρωθυπουργό και την παράδοξη εμπλοκή δημοσιογραφικών συγκροτημάτων και ηλεκτρονικών δίσκων, μέσα στην ίδια εβδομάδα που ο αρχηγός της κυβέρνησης υπέγραφε συμφωνίες με τη Ρωσία, εξοργιστικές για άλλες δυνάμεις, μέχρι τα σχολικά βιβλία που χρηματοδοτούσαν το αμερικανικό και το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και διαπίστωναν μόνο χωροταξικά προβλήματα στην αποβάθρα της Σμύρνης το 1922, οι Έλληνες διαισθάνονται την ύπαρξη ενός σκιώδους δακτύλου που επιχειρούσε να ελέγξει αθέατο τα πράγματα. Η υπόθεση του Μνημονίου συνέτεινε έτι περαιτέρω στην όξυνση αυτού του κλίματος.

Ιστορικά, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας πλήρωσε το τίμημα της ενοχλητικής και θαρραλέας εξωτερικής, συνταγματικής και νομισματικής πολιτικής του με τη δολοφονία του έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο. Φυσικά η σύγκριση αναστημάτων μεταξύ ενός Καποδίστρια και των σημερινών σπιθαμιαίων γόνων είναι σχεδόν κωμική. Όμως ήδη από τότε, οι εκτελεστές του Μαυρομιχάληδες αναζήτησαν καταφύγιο, όχι στη Μάνη που απελευθέρωσαν με το σπαθί τους, αλλά στη γαλλική πρεσβεία, η οποία συσπείρωνε μαζί με τους Άγγλους την αντικαποδιστριακή κίνηση. Από τότε που οι Άγγλοι χρηματοδότησαν τον εμφύλιο του θιγμένου εγωισμού των κοτζαμπάσηδων κατά την Επανάσταση, οι παρασιτικοί προύχοντες έσπευδαν να δηλώσουν πίστη στον ξένο παράγοντα και να ιδρύσουν τα παγκοσμίως μοναδικά κόμματα ραγιαδισμού: Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό. Η ταραγμένη διαδρομή του ελληνικού κράτους επιβεβαιώνει σε πολλές περιστάσεις ότι το πρώτο άρθρο του Συντάγματος αλλοίωνει την πραγματικότητα. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν εκ του εξωτερικού και ασκούνται υπέρ αυτού και της εξαρτημένης καθεστηκυίας τάξης. Τέτοιες συνθήκες (που ορισμένοι φονταμενταλιστές του δυτικισμού ευνοούν για να υπηρετήσουν τον ψευδοδιαφωτιστικό μεγαλοϊδεατισμό τους, ανεξάρτητα από εθνικό και ανθρώπινο κόστος) δεν συμβιβάζονται με το αίτημα του κράτους δικαίου, αλλά με ένα κράτος που επιβραβεύει την φαυλότητα και τη διαφθορά, όπως την ζήσαμε μέχρι σήμερα.